WHAT TO DO??


Bij een vriendin. Die niet in de makkelijkste periode van haar leven zit. Heeft invloed op haar en ook op haar kinderen.
'Die ene' van 4 ontploft een paar keer per dag volledig!
Gilt, krijst, stampvoet, gooit met speelgoed, dwingt, dreigt, schreeuwt nog harder en houdt het makkelijk een uur achterelkaar vol.
Wanneer het gebeurt als ik er ben bemoei ik me natuurlijk nergens mee. Maar het kost me wel moeite!
Als ik de wanhoop bij haar zie zou ik zo graag iets voor haar doen.
Als ik de wanhoop bij het kind zie zou ik zo graag grenzen bieden die veiligheid geven.
Maar het enige wat ik kan doen is haar af en toe eens laten praten.
En haar af en toe zeggen dat ze het goed doet!!
Ik hoop zo dat wat rust en wat balans niet zo lang meer op zich laten wachten.....

ZWEETDRUPPELTJES.

Alweer een poosje geleden.
Ze kijkt me met een benauwd gezicht aan en houdt haar hand onder m'n ogen. 'Doet zeer!' zegt ze 'En vind je ook niet dat het er een beetje gek uitziet?' Ik sus en ik dep de vinger met wat sterilon en zeg dat we 't wel even goed in de gaten moeten houden maar dat er volgens mij geen reden is voor paniek. Vind het wel opvallend dat mijn bijna altijd coole en kalme kind nu zelf nadrukkelijk aandacht vraagt voor die roodachtige vinger....... Volgende dag is er nog niets opgeknapt, doet het pijn en lijkt het wat dik geworden......vooruit, naar de huisartsenpost maar. Ze kruipt stil naast me en heeft grote ogen maar zegt verder niets. Bij de arts binnen heeft die al snel een diagnose gesteld; ontstoken nagelriem. Moet meteen open gemaakt worden, en het spijt hem echt heel erg, maar dat zal zonder verdoving moeten gebeuren omdat het al ontstoken is!! Ze lacht dapper en we pakken elkaars hand vast als de dokter eraan komt met z'n snijapparaatje. NIKS zegt ze, geen geluid laat ze horen, ze knijpt niet extra hard in mijn hand. Ik hoor haar alleen zuchten. En ik zie kleine zweetdruppeltjes boven haar lip en op haar neus verschijnen. En ik ben meteen tot in het diepst van mijn wezen geraakt.......Toen we Sanne in China kregen was ze erg benauwd en een beetje ziekig en parelden er (snap je mijn emotie.....?) kleine zweetdruppeltjes op haar snoetje. En als ik dat nu weer zie dan raakt me dat diep in mijn hart. Als de procedure is afgerond en de vinger mooi is ingepakt mogen we weer gaan. Zodra we in de gang lopen duwt ze haar gezicht in mijn hals en voel ik dat ze huilt; haar warme tranen 'lopen' door mijn nek. En met een onderdrukte stem zegt ze;' O mamma....het deed zo'n pijn!!! Het deed zo'n zeer!!!'  Ik kan en weet niets anders te doen dan mijn arm om haar heen te slaan en in haar oor te fluisteren dat ze best even mag huilen........