31 MEI

Zodra ik vanmorgen m'n ogen open doe weet ik het.
Bijzondere dag vandaag.
Geboortedag van Roel.
Als hij hier op deze aarde nog zou leven zou ik vanavond een borrel bij en op hem drinken.
Zou ik een kadootje hebben gekocht voor hem.
En zou ik hem hebben gezoend dat het daverde!
Enne....zou ik hem ook hebben gepest; want zijn volgende verjaardag zou z'n 50e zijn!!!

Geen sprake van al deze dingen!

Hij is al 11 jaar niet meer bij ons op deze aarde, in deze wereld......

Vanmiddag ga ik even bij zijn graf staan.
Zomaar stil.
Allerlei gedachten duikelen door mijn hoofd.

't Is wel goed om hier even te zijn.
Om hier even te staan.

Om even weer echt te voelen dat het wel, op een bepaalde manier, 'went' dat hij er niet meer is.
Maar om ook weer echt te voelen dat het nooit meer overgaat,
die pijn en dat gemis!

STUKJE KWIJT......

Afgekeurd ben ik.
Voor de volle 100 %.

'Men' zegt dus dat ik niet meer in staat ben om m'n werk te doen.

Ik steigerde aan alle kanten toen ik in de gaten kreeg dat het deze kant wel eens zou op kunnen gaan!
Wat een onzin!!!
Ik moest 'gewoon' (!!) nog een beetje meer tijd, maar dan zou alles zeker weer helemaal in orde komen!!!

Maar nu ' een beetje meer tijd' inmiddels is veranderd in heel veel tijd.........
En ik er steeds meer van overtuigd raak......
Dat het NIET zo is dat ik nog wat extra vitamine's moet slikken.....
Dat het NIET zo is dat nog een paar weken extra kalm aan moet doen....
Dat het NIET zo is dat dan alles wel weer in orde is.......

Dat het zo is dat dit het is voor mij.....
Dat het zo is dat ik ECHT nooit meer voor m'n eigen klas zal kunnen staan.....
Dat het dus ECHT zo is dat ik het niet meer kan..........
NOOIT meer kan....

Dan huil ik uit het diepst van mijn hart
en rollen de tranen me zomaar over m'n wangen.

Mijn werk is voor mij nooit ' een leuke manier om zelfstandig mijn geld te verdienen' geweest.
Mijn werk is altijd 'een stuk van mezelf ' geweest.......een stuk van m'n hart.

En nu is dat weg.
Voor altijd!

En jawel....ik wen heus aan mijn 'andere' leven!
En ik ben elke dag nog zooooooo dankbaar en blij dat ik weer kan wat ik kan!
Hoe anders heeft er uitgezien!

Maar de pijn,
de echte, harde pijn
van het erkennen en aanvaarden dat er een stuk(je) van mezelf WEG is

blijft zeer doen
en blijft moeilijk zijn!!

ADOPTIE.

Vanmiddag zap ik wat verveeld op tv rond. Met een schok van blijdschap val ik middenin  'Met open armen' , een tv serie over ouders die een kindje gaan adopteren. Ik had er in de verte wel over gehoord dat dat zou komen, wilde uitzoeken wanneer en waar maar dat was er nog niet van gekomen. Kijken dus, met grote, open ogen en een wijd open hart. De tranen zitten me heel hoog! Wat een herkenbaarheid. Op zoveel gebieden! O.....die spanning! O, die onzekerheid! O, die blijdschap! O, dat jochie! Ik veeg maar steeds over m'n wangen want die tranen blijven niet hoog zitten, die rollen in een stortvloed naar beneden! 's Middags lees ik een stuk over wat kinderen allemaal meekrijgen als ze nog in de baarmoeder zijn. Als ze zich aan het ontwikkelen zijn tot een mens. En ik hap naar adem. Want ja......ook dat is heel herkenbaar!! Ik heb het zelf levensecht gezien en meegemaakt. Bij een van mijn kinderen wel heel speciaal. De rest van de middag ben ik een beetje van slag. Enne....nu ik dit hier zit te schrijven merk ik dat ik dat nog een beetje ben.

Tja......

Het lijkt net alsof ik stijf achterover lig.
En het lijkt ook net alsof mijn benen naar beneden hangen.
Over de rand van mijn bed ofzo.
Bungelen.

Ik kijk om me heen.
Nog steeds in het ziekenhuis zie ik wel.

En nog steeds geen idee waarom.

Ik voel me raar.
Ik voel me alleen.
Ik voel me in de war.

Maar ik weet niet eens wat ik wil of waar ik naar verlang.
Alles is echt zo raar en ik kan er absoluut geen grip op krijgen.

Ik weet niet wat ik moet doen.
Ik weet niet wat ik zou kunnen doen.
Ik weet ook niet wat ik wil.

Eigenlijk weet ik maar 1 ding.
En dat is dat ik dit NIET wil!

Als ik niet oppas raak ik in paniek.
Ik voel het kriebelen onder in mijn buik.
Uit echte angst sluit ik mijn ogen.
En ik hoop dat ik snel in slaap zal vallen.

Want dat is eigenlijk het veiligst.........