ADOPTIE.

Vanmiddag zap ik wat verveeld op tv rond. Met een schok van blijdschap val ik middenin  'Met open armen' , een tv serie over ouders die een kindje gaan adopteren. Ik had er in de verte wel over gehoord dat dat zou komen, wilde uitzoeken wanneer en waar maar dat was er nog niet van gekomen. Kijken dus, met grote, open ogen en een wijd open hart. De tranen zitten me heel hoog! Wat een herkenbaarheid. Op zoveel gebieden! O.....die spanning! O, die onzekerheid! O, die blijdschap! O, dat jochie! Ik veeg maar steeds over m'n wangen want die tranen blijven niet hoog zitten, die rollen in een stortvloed naar beneden! 's Middags lees ik een stuk over wat kinderen allemaal meekrijgen als ze nog in de baarmoeder zijn. Als ze zich aan het ontwikkelen zijn tot een mens. En ik hap naar adem. Want ja......ook dat is heel herkenbaar!! Ik heb het zelf levensecht gezien en meegemaakt. Bij een van mijn kinderen wel heel speciaal. De rest van de middag ben ik een beetje van slag. Enne....nu ik dit hier zit te schrijven merk ik dat ik dat nog een beetje ben.