BLIJ !!!!!!!

O, wat ben ik blij! Wat ben ik dankbaar! Wat ben ik een beetje door het dolle heen! Vanmiddag een koerier aan de deur met een dikke enveloppe voor Sebastian. Hij glimt van oor tot oor als ik 't aan hem geef , maakt de enveloppe open en haalt er een DIPLOMA uit! Het eerste deel van zijn thuis-studie heeft hij succesvol afgerond!! Wat GEWELDIG!!!! Ondanks alles heeft hij het voor elkaar gekregen dat dit gelukt is en hij gaat zich meteen inschrijven voor een vervolg-cursus, want hij wil zeker nog verder. Soms heb ik stiekem wanhopig aan de tafel gezeten en was ik er bijna van overtuigd dat het nooit, maar dan ook nooit iets zou gaan worden met hem. Dat zijn onwillige en onvoorspelbare lijf er altijd voor zou zorgen dat niets zou lukken......En moet je nu eens zien! Ik sla hem voorzichtig wat op z'n schouder en zoen hem nog voorzichtiger op z,n wang. Prijs hem om z'n doorzettingsvermogen. En zend vooral een innig dankgebedje naar boven.....

WHAT TO DO??


Bij een vriendin. Die niet in de makkelijkste periode van haar leven zit. Heeft invloed op haar en ook op haar kinderen.
'Die ene' van 4 ontploft een paar keer per dag volledig!
Gilt, krijst, stampvoet, gooit met speelgoed, dwingt, dreigt, schreeuwt nog harder en houdt het makkelijk een uur achterelkaar vol.
Wanneer het gebeurt als ik er ben bemoei ik me natuurlijk nergens mee. Maar het kost me wel moeite!
Als ik de wanhoop bij haar zie zou ik zo graag iets voor haar doen.
Als ik de wanhoop bij het kind zie zou ik zo graag grenzen bieden die veiligheid geven.
Maar het enige wat ik kan doen is haar af en toe eens laten praten.
En haar af en toe zeggen dat ze het goed doet!!
Ik hoop zo dat wat rust en wat balans niet zo lang meer op zich laten wachten.....

ZWEETDRUPPELTJES.

Alweer een poosje geleden.
Ze kijkt me met een benauwd gezicht aan en houdt haar hand onder m'n ogen. 'Doet zeer!' zegt ze 'En vind je ook niet dat het er een beetje gek uitziet?' Ik sus en ik dep de vinger met wat sterilon en zeg dat we 't wel even goed in de gaten moeten houden maar dat er volgens mij geen reden is voor paniek. Vind het wel opvallend dat mijn bijna altijd coole en kalme kind nu zelf nadrukkelijk aandacht vraagt voor die roodachtige vinger....... Volgende dag is er nog niets opgeknapt, doet het pijn en lijkt het wat dik geworden......vooruit, naar de huisartsenpost maar. Ze kruipt stil naast me en heeft grote ogen maar zegt verder niets. Bij de arts binnen heeft die al snel een diagnose gesteld; ontstoken nagelriem. Moet meteen open gemaakt worden, en het spijt hem echt heel erg, maar dat zal zonder verdoving moeten gebeuren omdat het al ontstoken is!! Ze lacht dapper en we pakken elkaars hand vast als de dokter eraan komt met z'n snijapparaatje. NIKS zegt ze, geen geluid laat ze horen, ze knijpt niet extra hard in mijn hand. Ik hoor haar alleen zuchten. En ik zie kleine zweetdruppeltjes boven haar lip en op haar neus verschijnen. En ik ben meteen tot in het diepst van mijn wezen geraakt.......Toen we Sanne in China kregen was ze erg benauwd en een beetje ziekig en parelden er (snap je mijn emotie.....?) kleine zweetdruppeltjes op haar snoetje. En als ik dat nu weer zie dan raakt me dat diep in mijn hart. Als de procedure is afgerond en de vinger mooi is ingepakt mogen we weer gaan. Zodra we in de gang lopen duwt ze haar gezicht in mijn hals en voel ik dat ze huilt; haar warme tranen 'lopen' door mijn nek. En met een onderdrukte stem zegt ze;' O mamma....het deed zo'n pijn!!! Het deed zo'n zeer!!!'  Ik kan en weet niets anders te doen dan mijn arm om haar heen te slaan en in haar oor te fluisteren dat ze best even mag huilen........

HUILEN AAN DE TELEFOON.

Na heel veel jaren hebben we elkaar weer eens aan de telefoon!! Wat klinkt ze ontzettend vertrouwd.....die stem herken ik uit duizenden!! Fantastisch om haar weer eens te horen!
Maar ook confronterend!!
Ze praat en praat en vertelt. Ze huilt en ze snikt en ze slikt.
En ik zeg niks......er zijn geen woorden......
Maar soms zeg ik wel: 'Ik huil met je mee hoor!!!'
En dat doe ik ook!
Want ik kan niet anders......
Want het kan niet anders.......

'Vroeger' zaten we met onze benen in de zee
zorgeloos uuuuuuren lang te kletsen.
'Vroeger' deelden we heel emotionele dingen met elkaar.
En 'vroeger' hadden we nooooooit gedacht
dat onze levens er zo uit zouden gaan zien....
Dat we zoveel tranen zouden gaan vergieten....
Dat we zoveel verdriet zouden gaan hebben.....

Wat heerlijk en wat goed om elkaar weer eens te horen...
Om te weten dat dat er niet voor zorgt dat alle moeilijke dingen daardoor verdwenen zijn
Maar om te weten dat dingen met elkaar delen
ontzettend goed en belangrijk is.

Ik wens haar uit de grond van mijn hart alles toe wat ze nodig heeft.....

OVERWELDIGEND.

We hebben een geweldige reis. We kunnen prima de auto parkeren. We eten heerlijk samen. En als we de plaatsen vinden die we hebben gereserveerd kunnen we niet anders dan alweer blij zijn: die plekken zijn GOED!!  En dan opeens.......MUZIEK!!! Daar is ze!! O, WAUW!!!!!!! Hoor nou!!! Die hele enorme Ziggo is volledig gevuld met haar stem, met haar muziek........en het gebeurt me gewoon(???) weer!!! Dit overweldigt en overspoelt me zo totaal en mateloos dat ik moet huilen......

31 MEI

Zodra ik vanmorgen m'n ogen open doe weet ik het.
Bijzondere dag vandaag.
Geboortedag van Roel.
Als hij hier op deze aarde nog zou leven zou ik vanavond een borrel bij en op hem drinken.
Zou ik een kadootje hebben gekocht voor hem.
En zou ik hem hebben gezoend dat het daverde!
Enne....zou ik hem ook hebben gepest; want zijn volgende verjaardag zou z'n 50e zijn!!!

Geen sprake van al deze dingen!

Hij is al 11 jaar niet meer bij ons op deze aarde, in deze wereld......

Vanmiddag ga ik even bij zijn graf staan.
Zomaar stil.
Allerlei gedachten duikelen door mijn hoofd.

't Is wel goed om hier even te zijn.
Om hier even te staan.

Om even weer echt te voelen dat het wel, op een bepaalde manier, 'went' dat hij er niet meer is.
Maar om ook weer echt te voelen dat het nooit meer overgaat,
die pijn en dat gemis!

STUKJE KWIJT......

Afgekeurd ben ik.
Voor de volle 100 %.

'Men' zegt dus dat ik niet meer in staat ben om m'n werk te doen.

Ik steigerde aan alle kanten toen ik in de gaten kreeg dat het deze kant wel eens zou op kunnen gaan!
Wat een onzin!!!
Ik moest 'gewoon' (!!) nog een beetje meer tijd, maar dan zou alles zeker weer helemaal in orde komen!!!

Maar nu ' een beetje meer tijd' inmiddels is veranderd in heel veel tijd.........
En ik er steeds meer van overtuigd raak......
Dat het NIET zo is dat ik nog wat extra vitamine's moet slikken.....
Dat het NIET zo is dat nog een paar weken extra kalm aan moet doen....
Dat het NIET zo is dat dan alles wel weer in orde is.......

Dat het zo is dat dit het is voor mij.....
Dat het zo is dat ik ECHT nooit meer voor m'n eigen klas zal kunnen staan.....
Dat het dus ECHT zo is dat ik het niet meer kan..........
NOOIT meer kan....

Dan huil ik uit het diepst van mijn hart
en rollen de tranen me zomaar over m'n wangen.

Mijn werk is voor mij nooit ' een leuke manier om zelfstandig mijn geld te verdienen' geweest.
Mijn werk is altijd 'een stuk van mezelf ' geweest.......een stuk van m'n hart.

En nu is dat weg.
Voor altijd!

En jawel....ik wen heus aan mijn 'andere' leven!
En ik ben elke dag nog zooooooo dankbaar en blij dat ik weer kan wat ik kan!
Hoe anders heeft er uitgezien!

Maar de pijn,
de echte, harde pijn
van het erkennen en aanvaarden dat er een stuk(je) van mezelf WEG is

blijft zeer doen
en blijft moeilijk zijn!!

ADOPTIE.

Vanmiddag zap ik wat verveeld op tv rond. Met een schok van blijdschap val ik middenin  'Met open armen' , een tv serie over ouders die een kindje gaan adopteren. Ik had er in de verte wel over gehoord dat dat zou komen, wilde uitzoeken wanneer en waar maar dat was er nog niet van gekomen. Kijken dus, met grote, open ogen en een wijd open hart. De tranen zitten me heel hoog! Wat een herkenbaarheid. Op zoveel gebieden! O.....die spanning! O, die onzekerheid! O, die blijdschap! O, dat jochie! Ik veeg maar steeds over m'n wangen want die tranen blijven niet hoog zitten, die rollen in een stortvloed naar beneden! 's Middags lees ik een stuk over wat kinderen allemaal meekrijgen als ze nog in de baarmoeder zijn. Als ze zich aan het ontwikkelen zijn tot een mens. En ik hap naar adem. Want ja......ook dat is heel herkenbaar!! Ik heb het zelf levensecht gezien en meegemaakt. Bij een van mijn kinderen wel heel speciaal. De rest van de middag ben ik een beetje van slag. Enne....nu ik dit hier zit te schrijven merk ik dat ik dat nog een beetje ben.

Tja......

Het lijkt net alsof ik stijf achterover lig.
En het lijkt ook net alsof mijn benen naar beneden hangen.
Over de rand van mijn bed ofzo.
Bungelen.

Ik kijk om me heen.
Nog steeds in het ziekenhuis zie ik wel.

En nog steeds geen idee waarom.

Ik voel me raar.
Ik voel me alleen.
Ik voel me in de war.

Maar ik weet niet eens wat ik wil of waar ik naar verlang.
Alles is echt zo raar en ik kan er absoluut geen grip op krijgen.

Ik weet niet wat ik moet doen.
Ik weet niet wat ik zou kunnen doen.
Ik weet ook niet wat ik wil.

Eigenlijk weet ik maar 1 ding.
En dat is dat ik dit NIET wil!

Als ik niet oppas raak ik in paniek.
Ik voel het kriebelen onder in mijn buik.
Uit echte angst sluit ik mijn ogen.
En ik hoop dat ik snel in slaap zal vallen.

Want dat is eigenlijk het veiligst.........

Adoptie-moeder

Op de kaasmarkt in Gouda. We kijken onze ogen uit naar wat daar allemaal gebeurt.                              Maar binnen 5 minuten trekt het volgende onze volledige aandacht: er staat een negroide jochie van een jaar of 3 tussen al die gele kazen. Hij heeft een stralende glimlach op z'n face en je ziet aan zijn poseren dat hij het wel gewend is om voor de camera te staan! Dan komt er een blanke man achter hem staan die zijn hand op z'n hoofd legt en 2 minuten later komt er een blanke vrouw naar hem toe, die op haar hurken voor hem gaat zitten en even met hem praat. Wij stoten elkaar aan en weten welzeker: dit zijn adoptieouders met hun adoptiekind. Ik kan het niet laten en ga het even vragen! 'Is hij geadopteerd? Waar komt hij vandaan?' De adoptiemoeder schiet meteen lichamelijk in de verdediging, ik zie dat ze strak rechtop gaat staan. Ze kijkt me vol in m'n gezicht aan en vraagt een beetje pinnig: 'En waar kom jij vandaan??'                                                                                               Ik schrik ervan maar begrijp haar eigenlijk heel goed!!Ik voel het ! Ik voel hoe vervelend en intimiderend het is als wildvreemde mensen dat zomaar op straat aan je vragen. Ik voel het omdat ik die ervaring ook zo vaak heb gehad!  (En nog wel eens heb trouwens!!)                                                 Ik tik haar even op haar schouder en zeg: ' Ik kom uit Poortugaal en ik wil je even zeggen dat ik ook adoptie-kinderen heb!'                                                                                                                               Ik zie haar meteen ontspannen en even hebben we contact........        

Kaarsjes

In de Dom-kerk in Utrecht steek ik vanmiddag 4 kaarsjes aan.
Een voor Roel, een voor de biologische moeder van Hermen, een voor de biologische moeder van Sebastian en een voor de biologische moeder van Sanne.
En ik stuur een kort gebed naar de hemel....

En opeens staat de wereld stil......

Stil is het. Heel erg stil.
Als ik m'n ogen open doe zie ik ijsblauwe kleuren om me heen.
Koud maar ook overzichtelijk.  Glad en afgerond.
Ik kan er mooi mijn ogen weer bij dichtdoen.
Dat doe ik, ik dommel ook meteen weer weg.

Ik heb m'n ogen weer open en kijk om me heen.
Het lijkt er eigenlijk wel heel erg op dat ik in het ziekenhuis lig!
Maar.......waarom?? Ik denk en ik peins maar ik kan me niets herinneren.
Ik beweeg mijn benen. Dat lukt allemaal goed dus daar is niks mis mee.
Ik trek mijn armen onder de dekens vandaan. Gaat prima, is dus ook het probleem niet.
Als ik een persoon in witte kleding voorbij zie lopen roep ik haar bij me.
'Ik ga een hele rare vraag stellen' zeg ik 'Maar kunt u me vertellen waarom ik hier lig?'
Ze knikt en antwoordt: 'U hebt een hersenbloeding gehad!' en dan loopt ze meteen weer door.

Volkomen verbijsterd laat ze me achter.
En na 3 minuten lach ik zachtjes in mezelf.
Nee......die mevrouw heeft het helemaal mis!
Een hersenbloeding??
Dat kan onmogelijk waar zijn!
Want als je een hersenbloeding krijgt zijn er 2 dingen die ik absoluut zeker weet: je bent dan oud en je gaat er dood aan.

Dus.....die mevrouw was in de war, dat is meer dan duidelijk!
Ik doe mijn ogen dicht.
Ik ga maar een poosje slapen want eigenlijk ben ik heeeeeeel erg moe!!!
Zoete, zachte watten zijn opeens heel dichtbij......ik kan me er zo in laten zakken.

Knielen op een bed violen.

'Knielen op een bed violen'. Al lang geleden las ik het boek en ik was er helemaal stil van. Vanavond ging ik met Geer, pap en mam en Jan en Tea naar de verfilming van dit verhaal. En ben ik er weer he-le-maal stil van. Ik zou er enorm over kunnen uitweiden, maar ik doe het niet! Ik pik even de woorden van Tea (zie hieronder).........een bizar en indrukwekkend verhaal!! Na afloop nog ff, onder het genot ven een glas wijn, napraten bij pap en mam met z'n allen.