STUKJE KWIJT......

Afgekeurd ben ik.
Voor de volle 100 %.

'Men' zegt dus dat ik niet meer in staat ben om m'n werk te doen.

Ik steigerde aan alle kanten toen ik in de gaten kreeg dat het deze kant wel eens zou op kunnen gaan!
Wat een onzin!!!
Ik moest 'gewoon' (!!) nog een beetje meer tijd, maar dan zou alles zeker weer helemaal in orde komen!!!

Maar nu ' een beetje meer tijd' inmiddels is veranderd in heel veel tijd.........
En ik er steeds meer van overtuigd raak......
Dat het NIET zo is dat ik nog wat extra vitamine's moet slikken.....
Dat het NIET zo is dat nog een paar weken extra kalm aan moet doen....
Dat het NIET zo is dat dan alles wel weer in orde is.......

Dat het zo is dat dit het is voor mij.....
Dat het zo is dat ik ECHT nooit meer voor m'n eigen klas zal kunnen staan.....
Dat het dus ECHT zo is dat ik het niet meer kan..........
NOOIT meer kan....

Dan huil ik uit het diepst van mijn hart
en rollen de tranen me zomaar over m'n wangen.

Mijn werk is voor mij nooit ' een leuke manier om zelfstandig mijn geld te verdienen' geweest.
Mijn werk is altijd 'een stuk van mezelf ' geweest.......een stuk van m'n hart.

En nu is dat weg.
Voor altijd!

En jawel....ik wen heus aan mijn 'andere' leven!
En ik ben elke dag nog zooooooo dankbaar en blij dat ik weer kan wat ik kan!
Hoe anders heeft er uitgezien!

Maar de pijn,
de echte, harde pijn
van het erkennen en aanvaarden dat er een stuk(je) van mezelf WEG is

blijft zeer doen
en blijft moeilijk zijn!!