Tja......

Het lijkt net alsof ik stijf achterover lig.
En het lijkt ook net alsof mijn benen naar beneden hangen.
Over de rand van mijn bed ofzo.
Bungelen.

Ik kijk om me heen.
Nog steeds in het ziekenhuis zie ik wel.

En nog steeds geen idee waarom.

Ik voel me raar.
Ik voel me alleen.
Ik voel me in de war.

Maar ik weet niet eens wat ik wil of waar ik naar verlang.
Alles is echt zo raar en ik kan er absoluut geen grip op krijgen.

Ik weet niet wat ik moet doen.
Ik weet niet wat ik zou kunnen doen.
Ik weet ook niet wat ik wil.

Eigenlijk weet ik maar 1 ding.
En dat is dat ik dit NIET wil!

Als ik niet oppas raak ik in paniek.
Ik voel het kriebelen onder in mijn buik.
Uit echte angst sluit ik mijn ogen.
En ik hoop dat ik snel in slaap zal vallen.

Want dat is eigenlijk het veiligst.........