Adoptie-moeder

Op de kaasmarkt in Gouda. We kijken onze ogen uit naar wat daar allemaal gebeurt.                              Maar binnen 5 minuten trekt het volgende onze volledige aandacht: er staat een negroide jochie van een jaar of 3 tussen al die gele kazen. Hij heeft een stralende glimlach op z'n face en je ziet aan zijn poseren dat hij het wel gewend is om voor de camera te staan! Dan komt er een blanke man achter hem staan die zijn hand op z'n hoofd legt en 2 minuten later komt er een blanke vrouw naar hem toe, die op haar hurken voor hem gaat zitten en even met hem praat. Wij stoten elkaar aan en weten welzeker: dit zijn adoptieouders met hun adoptiekind. Ik kan het niet laten en ga het even vragen! 'Is hij geadopteerd? Waar komt hij vandaan?' De adoptiemoeder schiet meteen lichamelijk in de verdediging, ik zie dat ze strak rechtop gaat staan. Ze kijkt me vol in m'n gezicht aan en vraagt een beetje pinnig: 'En waar kom jij vandaan??'                                                                                               Ik schrik ervan maar begrijp haar eigenlijk heel goed!!Ik voel het ! Ik voel hoe vervelend en intimiderend het is als wildvreemde mensen dat zomaar op straat aan je vragen. Ik voel het omdat ik die ervaring ook zo vaak heb gehad!  (En nog wel eens heb trouwens!!)                                                 Ik tik haar even op haar schouder en zeg: ' Ik kom uit Poortugaal en ik wil je even zeggen dat ik ook adoptie-kinderen heb!'                                                                                                                               Ik zie haar meteen ontspannen en even hebben we contact........        

Kaarsjes

In de Dom-kerk in Utrecht steek ik vanmiddag 4 kaarsjes aan.
Een voor Roel, een voor de biologische moeder van Hermen, een voor de biologische moeder van Sebastian en een voor de biologische moeder van Sanne.
En ik stuur een kort gebed naar de hemel....

En opeens staat de wereld stil......

Stil is het. Heel erg stil.
Als ik m'n ogen open doe zie ik ijsblauwe kleuren om me heen.
Koud maar ook overzichtelijk.  Glad en afgerond.
Ik kan er mooi mijn ogen weer bij dichtdoen.
Dat doe ik, ik dommel ook meteen weer weg.

Ik heb m'n ogen weer open en kijk om me heen.
Het lijkt er eigenlijk wel heel erg op dat ik in het ziekenhuis lig!
Maar.......waarom?? Ik denk en ik peins maar ik kan me niets herinneren.
Ik beweeg mijn benen. Dat lukt allemaal goed dus daar is niks mis mee.
Ik trek mijn armen onder de dekens vandaan. Gaat prima, is dus ook het probleem niet.
Als ik een persoon in witte kleding voorbij zie lopen roep ik haar bij me.
'Ik ga een hele rare vraag stellen' zeg ik 'Maar kunt u me vertellen waarom ik hier lig?'
Ze knikt en antwoordt: 'U hebt een hersenbloeding gehad!' en dan loopt ze meteen weer door.

Volkomen verbijsterd laat ze me achter.
En na 3 minuten lach ik zachtjes in mezelf.
Nee......die mevrouw heeft het helemaal mis!
Een hersenbloeding??
Dat kan onmogelijk waar zijn!
Want als je een hersenbloeding krijgt zijn er 2 dingen die ik absoluut zeker weet: je bent dan oud en je gaat er dood aan.

Dus.....die mevrouw was in de war, dat is meer dan duidelijk!
Ik doe mijn ogen dicht.
Ik ga maar een poosje slapen want eigenlijk ben ik heeeeeeel erg moe!!!
Zoete, zachte watten zijn opeens heel dichtbij......ik kan me er zo in laten zakken.

Knielen op een bed violen.

'Knielen op een bed violen'. Al lang geleden las ik het boek en ik was er helemaal stil van. Vanavond ging ik met Geer, pap en mam en Jan en Tea naar de verfilming van dit verhaal. En ben ik er weer he-le-maal stil van. Ik zou er enorm over kunnen uitweiden, maar ik doe het niet! Ik pik even de woorden van Tea (zie hieronder).........een bizar en indrukwekkend verhaal!! Na afloop nog ff, onder het genot ven een glas wijn, napraten bij pap en mam met z'n allen.