Stil is het. Heel erg stil.
Als ik m'n ogen open doe zie ik ijsblauwe kleuren om me heen.
Koud maar ook overzichtelijk. Glad en afgerond.
Ik kan er mooi mijn ogen weer bij dichtdoen.
Dat doe ik, ik dommel ook meteen weer weg.
Ik heb m'n ogen weer open en kijk om me heen.
Het lijkt er eigenlijk wel heel erg op dat ik in het ziekenhuis lig!
Maar.......waarom?? Ik denk en ik peins maar ik kan me niets herinneren.
Ik beweeg mijn benen. Dat lukt allemaal goed dus daar is niks mis mee.
Ik trek mijn armen onder de dekens vandaan. Gaat prima, is dus ook het probleem niet.
Als ik een persoon in witte kleding voorbij zie lopen roep ik haar bij me.
'Ik ga een hele rare vraag stellen' zeg ik 'Maar kunt u me vertellen waarom ik hier lig?'
Ze knikt en antwoordt: 'U hebt een hersenbloeding gehad!' en dan loopt ze meteen weer door.
Volkomen verbijsterd laat ze me achter.
En na 3 minuten lach ik zachtjes in mezelf.
Nee......die mevrouw heeft het helemaal mis!
Een hersenbloeding??
Dat kan onmogelijk waar zijn!
Want als je een hersenbloeding krijgt zijn er 2 dingen die ik absoluut zeker weet: je bent dan oud en je gaat er dood aan.
Dus.....die mevrouw was in de war, dat is meer dan duidelijk!
Ik doe mijn ogen dicht.
Ik ga maar een poosje slapen want eigenlijk ben ik heeeeeeel erg moe!!!
Zoete, zachte watten zijn opeens heel dichtbij......ik kan me er zo in laten zakken.
Mooi geschreven!
BeantwoordenVerwijderen