BLIJ !!!!!!!

O, wat ben ik blij! Wat ben ik dankbaar! Wat ben ik een beetje door het dolle heen! Vanmiddag een koerier aan de deur met een dikke enveloppe voor Sebastian. Hij glimt van oor tot oor als ik 't aan hem geef , maakt de enveloppe open en haalt er een DIPLOMA uit! Het eerste deel van zijn thuis-studie heeft hij succesvol afgerond!! Wat GEWELDIG!!!! Ondanks alles heeft hij het voor elkaar gekregen dat dit gelukt is en hij gaat zich meteen inschrijven voor een vervolg-cursus, want hij wil zeker nog verder. Soms heb ik stiekem wanhopig aan de tafel gezeten en was ik er bijna van overtuigd dat het nooit, maar dan ook nooit iets zou gaan worden met hem. Dat zijn onwillige en onvoorspelbare lijf er altijd voor zou zorgen dat niets zou lukken......En moet je nu eens zien! Ik sla hem voorzichtig wat op z'n schouder en zoen hem nog voorzichtiger op z,n wang. Prijs hem om z'n doorzettingsvermogen. En zend vooral een innig dankgebedje naar boven.....

WHAT TO DO??


Bij een vriendin. Die niet in de makkelijkste periode van haar leven zit. Heeft invloed op haar en ook op haar kinderen.
'Die ene' van 4 ontploft een paar keer per dag volledig!
Gilt, krijst, stampvoet, gooit met speelgoed, dwingt, dreigt, schreeuwt nog harder en houdt het makkelijk een uur achterelkaar vol.
Wanneer het gebeurt als ik er ben bemoei ik me natuurlijk nergens mee. Maar het kost me wel moeite!
Als ik de wanhoop bij haar zie zou ik zo graag iets voor haar doen.
Als ik de wanhoop bij het kind zie zou ik zo graag grenzen bieden die veiligheid geven.
Maar het enige wat ik kan doen is haar af en toe eens laten praten.
En haar af en toe zeggen dat ze het goed doet!!
Ik hoop zo dat wat rust en wat balans niet zo lang meer op zich laten wachten.....

ZWEETDRUPPELTJES.

Alweer een poosje geleden.
Ze kijkt me met een benauwd gezicht aan en houdt haar hand onder m'n ogen. 'Doet zeer!' zegt ze 'En vind je ook niet dat het er een beetje gek uitziet?' Ik sus en ik dep de vinger met wat sterilon en zeg dat we 't wel even goed in de gaten moeten houden maar dat er volgens mij geen reden is voor paniek. Vind het wel opvallend dat mijn bijna altijd coole en kalme kind nu zelf nadrukkelijk aandacht vraagt voor die roodachtige vinger....... Volgende dag is er nog niets opgeknapt, doet het pijn en lijkt het wat dik geworden......vooruit, naar de huisartsenpost maar. Ze kruipt stil naast me en heeft grote ogen maar zegt verder niets. Bij de arts binnen heeft die al snel een diagnose gesteld; ontstoken nagelriem. Moet meteen open gemaakt worden, en het spijt hem echt heel erg, maar dat zal zonder verdoving moeten gebeuren omdat het al ontstoken is!! Ze lacht dapper en we pakken elkaars hand vast als de dokter eraan komt met z'n snijapparaatje. NIKS zegt ze, geen geluid laat ze horen, ze knijpt niet extra hard in mijn hand. Ik hoor haar alleen zuchten. En ik zie kleine zweetdruppeltjes boven haar lip en op haar neus verschijnen. En ik ben meteen tot in het diepst van mijn wezen geraakt.......Toen we Sanne in China kregen was ze erg benauwd en een beetje ziekig en parelden er (snap je mijn emotie.....?) kleine zweetdruppeltjes op haar snoetje. En als ik dat nu weer zie dan raakt me dat diep in mijn hart. Als de procedure is afgerond en de vinger mooi is ingepakt mogen we weer gaan. Zodra we in de gang lopen duwt ze haar gezicht in mijn hals en voel ik dat ze huilt; haar warme tranen 'lopen' door mijn nek. En met een onderdrukte stem zegt ze;' O mamma....het deed zo'n pijn!!! Het deed zo'n zeer!!!'  Ik kan en weet niets anders te doen dan mijn arm om haar heen te slaan en in haar oor te fluisteren dat ze best even mag huilen........

HUILEN AAN DE TELEFOON.

Na heel veel jaren hebben we elkaar weer eens aan de telefoon!! Wat klinkt ze ontzettend vertrouwd.....die stem herken ik uit duizenden!! Fantastisch om haar weer eens te horen!
Maar ook confronterend!!
Ze praat en praat en vertelt. Ze huilt en ze snikt en ze slikt.
En ik zeg niks......er zijn geen woorden......
Maar soms zeg ik wel: 'Ik huil met je mee hoor!!!'
En dat doe ik ook!
Want ik kan niet anders......
Want het kan niet anders.......

'Vroeger' zaten we met onze benen in de zee
zorgeloos uuuuuuren lang te kletsen.
'Vroeger' deelden we heel emotionele dingen met elkaar.
En 'vroeger' hadden we nooooooit gedacht
dat onze levens er zo uit zouden gaan zien....
Dat we zoveel tranen zouden gaan vergieten....
Dat we zoveel verdriet zouden gaan hebben.....

Wat heerlijk en wat goed om elkaar weer eens te horen...
Om te weten dat dat er niet voor zorgt dat alle moeilijke dingen daardoor verdwenen zijn
Maar om te weten dat dingen met elkaar delen
ontzettend goed en belangrijk is.

Ik wens haar uit de grond van mijn hart alles toe wat ze nodig heeft.....

OVERWELDIGEND.

We hebben een geweldige reis. We kunnen prima de auto parkeren. We eten heerlijk samen. En als we de plaatsen vinden die we hebben gereserveerd kunnen we niet anders dan alweer blij zijn: die plekken zijn GOED!!  En dan opeens.......MUZIEK!!! Daar is ze!! O, WAUW!!!!!!! Hoor nou!!! Die hele enorme Ziggo is volledig gevuld met haar stem, met haar muziek........en het gebeurt me gewoon(???) weer!!! Dit overweldigt en overspoelt me zo totaal en mateloos dat ik moet huilen......

31 MEI

Zodra ik vanmorgen m'n ogen open doe weet ik het.
Bijzondere dag vandaag.
Geboortedag van Roel.
Als hij hier op deze aarde nog zou leven zou ik vanavond een borrel bij en op hem drinken.
Zou ik een kadootje hebben gekocht voor hem.
En zou ik hem hebben gezoend dat het daverde!
Enne....zou ik hem ook hebben gepest; want zijn volgende verjaardag zou z'n 50e zijn!!!

Geen sprake van al deze dingen!

Hij is al 11 jaar niet meer bij ons op deze aarde, in deze wereld......

Vanmiddag ga ik even bij zijn graf staan.
Zomaar stil.
Allerlei gedachten duikelen door mijn hoofd.

't Is wel goed om hier even te zijn.
Om hier even te staan.

Om even weer echt te voelen dat het wel, op een bepaalde manier, 'went' dat hij er niet meer is.
Maar om ook weer echt te voelen dat het nooit meer overgaat,
die pijn en dat gemis!

STUKJE KWIJT......

Afgekeurd ben ik.
Voor de volle 100 %.

'Men' zegt dus dat ik niet meer in staat ben om m'n werk te doen.

Ik steigerde aan alle kanten toen ik in de gaten kreeg dat het deze kant wel eens zou op kunnen gaan!
Wat een onzin!!!
Ik moest 'gewoon' (!!) nog een beetje meer tijd, maar dan zou alles zeker weer helemaal in orde komen!!!

Maar nu ' een beetje meer tijd' inmiddels is veranderd in heel veel tijd.........
En ik er steeds meer van overtuigd raak......
Dat het NIET zo is dat ik nog wat extra vitamine's moet slikken.....
Dat het NIET zo is dat nog een paar weken extra kalm aan moet doen....
Dat het NIET zo is dat dan alles wel weer in orde is.......

Dat het zo is dat dit het is voor mij.....
Dat het zo is dat ik ECHT nooit meer voor m'n eigen klas zal kunnen staan.....
Dat het dus ECHT zo is dat ik het niet meer kan..........
NOOIT meer kan....

Dan huil ik uit het diepst van mijn hart
en rollen de tranen me zomaar over m'n wangen.

Mijn werk is voor mij nooit ' een leuke manier om zelfstandig mijn geld te verdienen' geweest.
Mijn werk is altijd 'een stuk van mezelf ' geweest.......een stuk van m'n hart.

En nu is dat weg.
Voor altijd!

En jawel....ik wen heus aan mijn 'andere' leven!
En ik ben elke dag nog zooooooo dankbaar en blij dat ik weer kan wat ik kan!
Hoe anders heeft er uitgezien!

Maar de pijn,
de echte, harde pijn
van het erkennen en aanvaarden dat er een stuk(je) van mezelf WEG is

blijft zeer doen
en blijft moeilijk zijn!!